Penne z groszkiem o lekko orzechowym posmaku

Danie super szybkie dla głodomorów makaronowych.

Składniki na 2 porcje :
-1/3 paczki razowego makaronu penne
-1 cebula
-garść łuskanego słonecznika
-puszka groszku
-150 ml słodkiej śmietanki
-natka pietruszki
-łyżka oleju
-sól i pieprz


Na suchej patelni prażymy słonecznik. Gotujemy makaron na dość twarde al dente.Na patelni skropionej olejem podsmażamy pokrojoną cebulę. Dokładamy groszek i dolewamy śmietankę oraz odrobinę wody z gotowania makaronu, doprawiamy solą i pieprzem po czym dorzucamy makaron. Mieszamy, aż sos zgęstnieje i oblepi wszystkie rurki, wrzucamy  posiekaną natkę pietruszki i słonecznik. 

marchewka

Po wczorajszej kaczce zjedzonej w gigantycznej ilości w chińskiej knajpce i ważeniu na ponoć dodającej 3 kg wadze (oby to była prawda) postanowiłam, iż przyszedł czas na coś lżejszego :) 


Takie niby nic, przekąska, lekki obiad, kolacja.


Markewka ugotowana al dente na patelni w niewielkiej ilości wody z odrobiną brązowego cukru, szczyptą soli i łyżeczką masła, do której po zredukowaniu płynu, dorzuciłam garść szpinaku i oprószyłam uprażonym wcześniej słonecznikiem, podana z jogurtem doprawionym pieprzem i curry.  

m-ta

w stylu Carbonara

Miałam zapuszczać grzywę i ograniczyć się z ciężkim jedzeniem na wiosnę, by być szczupłą i z upiętym włosem odsłaniającym czoło na lato, a zamiast tego obcięłam grzywę najkrócej jak się dało i zjadłam michę makaronu.. ech za to jaka wygoda jak nic nie leci do oczu i jaka radocha jak brzuch pęłny.

Nasz makaron w stylu carbonara na około 4-5 osób:


-paczka razowego makaronu spaghetti
-250 g pieczarek
-300 ml słodkiej śmietanki
-300 g boczku wędzonego
-2 jajka
-2 cebule
-ok 6-8 ząbków czosnku (można więcej lub mniej - jak kto lubi)
-sól
-pieprz
-łyżka masła
-pęczek natki pietruszki
-starta mozzarella 


Na maśle smażymy na złoty kolor drobno pokrojoną cebulę i zsiekany lub sprasowany czosnek, odkładamy do rondelka, wrzucamy na gorącą patelnię drobno pokrojony boczek i smażymy, aż się zrumieni, odkładamy do rondelka, na patelnie wrzucamy pokrojone w plastry pieczarki i też podsmażamy, aż zredukuje się nam cały płyn i do rondla. Do wszystkich składników wlewamy śmietankę, gotujemy na małym ogniu i czekamy, aż sos nam się odrobinę zagęści, doprawiamy solą i pieprzem. Dokładamy posiekaną natkę pietruszki. Gotujemy w posolonej wodzie makaron, tak aby był al dente. Łączymy makaron z sosem, a na koniec wbijamy jajka, mieszając ściągamy z ognia by nie ścięły się i pozostały płynne. Dla tych, którzy nie gustują w surowiźnie polecam ominąć motyw jajeczny- będzie również smacznie. Na talerzu posypujemy mozzarellą. Smacznego!

M-ta
-

Kartofelen

U mojego męża w domu podaje się do ryby w occie bratkartofle (które ja przechrzciłam na kartofelen, kiedy nie mogłam sobie za nic przypomnieć tej nazwy, a wiedziałam, że ma coś wspólnego z kartoflami). Choć to bardzo prosta potrawa, niesamowicie mi smakuje. Sami robimy różne wersje tych ziemniaczków, bo właściwie do takiego kociołka można wrzucić prawie wszystko, na bogato - z mięsem i grzybami, lub bardziej oszczędnie- same ziemniaczki z cebulą. Na wosnę/lato wolę wersję oszczędniejszą, podaje je z jajkiem sadzonym i kefirem, świerzymi pomidorami polanymi oliwą, lub tak jak ostatnio z mizerią. 

Kartofelen z chorizo i dymką


-kartofelki oczywiście
-chorizo 
-dymka
-cebula
-sól
-pieprz
-olej
proporcje wg uznania


Na spód rondla układamy plasterki chorizo, kroimy ziemniaki na centymetrowe plastry, układamy z nich warstwę, kroimy cebulę i też układamy, potem znów warstwę mięsa, pokrojoną dymkę, znów ziemniaki i tak, aż do wyczerpania zasobów. Każdą warstwę ziemniaczaną posypujemy solą i pieprzem. Na koniec dolewamy niewielką ilość oleju i dusimy pod przykryciem na małym ogniu około 1,5 do 2 godzin, aż ziemniaki będą się rozpadać. W międzyczasie przydałoby się parę razy je przemieszać. Potrawa po przyrządzeniu wygląda dość żałośnie ale naprawdę jest przepyszna. Pomyśleć, że to przecież tylko ziemniaki.

M-ta

konkursowo

Dzisiaj konkurs w którym biorę udział :) co prawda nigdy nie wygrywam nic, ale jak nie będę próbować to nie zmienię tego stanu rzeczy na pewno. Oto zdjęcie przedstawiające  stawkę o jaką gra się toczy - zdjęcie akcesoria kuchennego.  Ale nie byle jakiego, gdyż stworzonego własnoręcznie przez autorki konkursu.
Tu link do konkursu owego: 
http://teatimeandwhiterabbits.blogspot.co.uk/2012/05/konkurs-losowanie.html

W konkursie owym trzeba opisać ulubiony deser z dzieciństwa, a ja mam ich kilka, ale może najbardziej przeze mnie faworyzowanym był lód "Śnieżka" polany świeżo zmiksowanymi truskawkami. Robiło go się następująco: trzeba było wyjść do sklepu osiedlowego, koniecznie w środku lata, gdy nie wiał nawet najmniejszy wiaterek, a asfalt przylepiał nam się do ulubionych, wyświechtanych adidasów z żółwiami nindża, trzeba było posiadać budżet na lody i szybko biegać, żeby w drodze powrotnej owe lody nie uległy rozpadowi. Konieczne było kupowanie przynajmniej po 1 szt. śnieżki na głowę, żeby nikt nie czuł się pokrzywdzony. Po lody nie opłacało się wychodzić, gdy mama wcześniej, na zielonym ryneczku, nie zakupiła siatki truskawek, bez czerwonych, czerwcowo-lipcowych owoców ten deser zamienia się jedynie w kostkę lodów waniliowych. Po dotarciu do domu koniecznością stawało się wrzucenie na moment śnieżek do zamrażarki i poproszenie starszej siostry o uruchomienie miksera, który w tamtym czasie był uznawany za niebezpieczny, a tym samym zakazany- przynajmniej dla mnie. Gdy siostra się ulitowała i truskawki zamieniła w cudowny, aksamitny krwisty wręcz w barwie sos, wyciągane były lody i obierane z wafelków, które znikały w zagadkowy sposób. Każdemu na talerzyku lądował  lodowy, śnieżny prostokąt i przykrywany był owocowa polewa. No i tyle. 
Deser ten tak smakowity mógł być podawany jedynie w sezonie truskawkowym, co sprawiało, że pojawiał się w sumie tylko parę razy w roku, a dodatkowo stal się dla mnie nieosiagalny w momencie popsucia się miksera i przez parę lat był poza moim zasięgiem .. może dlatego był to dla mnie prawdziwy rarytas.. 

wolność

"It's only after you've lost everything that you're free to do anything" Fight Club

To są tak proste słowa, a jak prawdziwe i mądre. Większość z nas nie potrafi osiągnąć takiej prostej, szczerej wolności, bo żyjemy w takich czasach i w takim, a nie innym społeczeństwie. Czy przedmioty są tak naprawdę dla nas najważniejsze? Większość zapewne powie nie, ale za razem ciężko się nam rozstać z którakolwiek z rzeczy w naszym domu. Sama ostatnio stanęłam przed życiowym wyborem: iść dalej wolnym od wszystkiego w nieznane, czy tkwić w bezpiecznej strefie, w której nic mnie nie spotka zarówno z dobrej jak i złej strony... wybór był oczywisty.




"Biedny jest ten, kto bal się podjąć ryzyko. Być może nigdy się nie zawiedzie ani nie rozczaruje, nie będzie tez cierpiał, tak jak ci, którzy w życiu kierują się marzeniami..."  Paulo Coelho

zmiany

W naszym życiu wiele się zmieniło i nadal się zmienia, w pasmie szczęśliwych zbiegów okoliczności i złośliwości rzeczy martwych nie da się nic do końca zaplanować, takie własne jest życie, chociaż snucie planów i marzeń jest wskazane, nie wolno nigdy zakładać, że wszystko zdarzy się według planu. Mała rzecz może nam wszystko zburzyć, zmienić, przeistoczyć.
Nadszedł taki czas w którym postanowiliśmy coś zmienić, pewne rzeczy się nieodwracalnie skończyły, inne postanowiliśmy zakończyć z własnej inicjatywy, coś nas ruszyło z miejsca i targnęło ku nowemu. Wyprowadziliśmy się z Polski.
 Powody? Było ich wiele, ale tak naprawdę to my po prostu chcieliśmy pomieszkać w innym kraju i zastanowić się gdzie pasujemy najlepiej, może powędrujemy gdzieś dalej, a może nie... na razie staramy się ogarnąć tu gdzie jesteśmy w tej chwili.
Przeciwności? Jedynie laptop, który w 3 tygodnie po zakupie wyłączył się na amen i znalazł się w  serwisie, który dodatkowo zwleka ze zwrotem, wiec nie mamy go ze sobą.. został w Polsce.
Materializm? Musieliśmy prawie wszystko zostawić, to był prawdziwy sprawdzian naszego instynktu zbierania i gromadzenia i zastanowienie się nad samym sobą, okazało się, że spokojnie możemy żyć bez większości rzeczy jakie posiadaliśmy, oddalam większość swojej garderoby i tak naprawdę nie wiele się zmieniło, bo w większości i tak chodzę w tych samych ulubionych rzeczach.
Plusy? Ogromne, chociaż by nowe znajomości, ciekawe miejsca , odkrywanie nowych smaków, szlifowanie języka..
Minusy? Chwilowa bezdomność ;) szukanie mieszkania w tak wielkim mieście jak Londyn to naprawdę wyzwanie, ale na szczecie trafiliśmy na naprawdę wspaniałych ludzi, którzy nam bardzo pomagają i nie pozwalają abyśmy mieszkali pod mostem, udostępniają nam pokoik, póki nie staniemy na nogi i komputer póki nie oddadzą nam naszego z serwisu. Dużym i odczuwalnym minusem jest własnie brak własnego laptopa, dlatego ostatnio tak długo nic się na blogu nie pojawiało, ale to się chyba niebawem skończy..